Rudna Glava je arheološko nalazište koje se nalazi u blizini istoimenog sela nedaleko od Majdanpeka, u zaleđu gornjeg dela Đerdapske klisure. Lokalitet pripada Vinčanskoj kulturi i predstavlja središte jednog od najranijih rudarstava bakra u jugoistočnoj Evropi.Arheološka istraživanja Rudne Glave su vršena između 1969. i 1979. godine, a potom su povremeno nastavljana. Danas se nalazi pod zaštitom Republike Srbije, kao arheološko nalazište od izuzetnog značaja. Dobijeni podaci tokom iskopavanja svrstani su u kategorije koje obuhvataju organizacije starih rudarskih radova, primenjene tehnologije i hronološkog opredeljenja lokaliteta.
Lokalitet Rudna Glava se prostire sa obe strane Šaške reke, a njegovi rudnici iz ranog eneolita su otkriveni u kopu modernog rudnika. Vađene su rude malahit i azurit, koje se tope na 700°C i iz kojih se dobija bakar, a u većem broju rudarskih okana, njih tridesetak, postojao je značajan broj platformi tj. jama u obliku levka.
Rekognosciranje lokaliteta izvršeno je 1968. godine, a iskopavanja se mogu podeliti na tri faze:
- Prva faza je trajala od 1969. do 1972. godine i bila je ograničena na čišćenje oštećenih okana ne severnom profilukopa.
- Druga faza, u periodu od 1973. do 1974. tokom koje su istraživana okna na ivici severnog profila.
- Treća faza, od 1975. do 1985. tokom koje je iskopavan uži pojas terena uz zapadnu ivicu zone sa oknima, površine od 548,48 m². Tokom ovog istraživanja otkrivena su okna koja nisu bila oštećena. Do kraja ove faze istraženo je oko 40 okana, u kojima je pronađen veliki broj kamenih batova sa urezanim žlijebom i keramika.
Među pronađenim arheološkim materijalom, treba istaći četiri ostave sa kamenim batovima (veliki čekići napravljeni od oblutaka), oruđem od kostiju i keramičkim sudovima. Otkriveni kameni batovi predstavljaju jednu od najvećih grupa tog tipa oruđa pronađenih na tlu Evrope i Male Azije, a nađena su i dva tipa amfora, kruškolikog oblika i amfore-krčazi. Na osnovu njih je utvrđeno da rudarstvo Rudne Glave pripada Vinčanskoj kulturi i to kraju faze Vinča–Tordoš II i početku faze Vinča–Pločnik I.
Otkrivene su i alatke od jelenjeg roga, oruđe većih dimenzija koje je verovatno služilo za prikupljanje i kopnje razmrvljene rude i jednostavni klinovi manjih dimenzija, koji su koristili za proširivanje pukotina prilikom razbijanja blokova rude. Na lokalitetu nije otkriveno importovano oruđe, a obluci i keramika Vinčanske grupe upućuju na tehnologiju lokalnog tipa. Pored ostataka praistorijskog rudarstva, na lokalitetu su pronađeni i tragovi vađenja rude iz kasnijeg perioda, verovatno iz doba Antike.
Na lokalitetu Rudna glave otkrivene su 4 keramičke ostave. U prvoj je pronađena oštećena amfora i masivni lonac sa 4 ušice. U drugoj i trećoj su takođe otkrivene amfore, od kojih su dve neoštećene. Ostava 3 je verovatno bila ukopana. Pored amfora otrkiven je i žrtvenik sa glavom jelena. U četvrtoj ostavi nalazio se masivni lonac sa četiri drške i 3 kamena bata.
Otkrivena okna iz ranog eneolitskog perioda su ispražnjeni kanali rudnih žica, najčešće oko 1,5 do 2 m u prečniku. Zbog njihove veličine i učestalosti, ovo rudno polje se smatra razvijenim centrom najranijeg rudarstva bakra na centralnom Balkanu, sa značajnom produkcijom karbonatnih minerala bakra, malahita i azurita. Otkrivanje mesta gde se ruda nalazi, vršena su prema tragovima koje je na površini zemljišta izazvao proces oksidacije gvozdene rude. Halkopirit se razlagao na oksidne minerale bakra. Postojalo je prisustvo i samorodnog bakra. Zone oksidacije stvarale su se na površini zemljišta tamo gde je izbijala rudna žila. Boja zemljišta se upadljivo razlikovala od okoline. Dimenzijama ovih žila i njihovoj učestalosti prilagođavala se izgradnja platforme koja je predstavljala neku vrstu skladišta ili radionice, odakle je počela eksploatacija prirodnog kanala rudne žile. Ruda je ređe otkrivana u horizontalnim rasedima, granajući se u vertikalna okna. Po relativnom hronološkom odnosu između okna, pretpostavlja se da je eksploatacija ovog rudokopa tokom eneolita bila dugotrajna.
