Kraljevina Srbija u srednjem veku je termin koji se koristi u istorijskoj nauci za srpsku feudalnu državu koja se pod Stefanom Prvovenčanim (veliki župan 1196-1217, kralj 1217-1228) razvila iz Raške 1217. godine i trajala do 16.04.1346. godine, kada je za vladavine Dušana Silnog (kralj 1331-1346, car 1346-1355) uzdignuta na rang carevine odnosno postala carevina Srbija ili Srpsko carstvo. Prvi period njenog postojanja karakterišu mala proširenja i unutrašnja konsolidacija države koji su omogućili značajan prodor na jug koji je otpočeo pod Milutinom (1282-1321) i nastavio se pod Dušanom koji je udvostručio svoju državu. Tokom skoro 130 godina postojanja kraljevina Srbija je ratovala sa svim svojim susedima, ali je njeno širenje bilo gotovo isključivo okrenuto ka jugu na račun Vizantije, dok su ostali sukobi gotovo uvek bili odbrambrenog tipa. Paralelno sa razvojem države razvila se i crkva koja je pod vođstvom Rastka Nemanjića dobila 1219. godine u Nikeji svoju autokefalnost i uzdigla se na rang arhiepiskopije, da bi neposredno pre proglašenja Carstva 1346. godine ona bila uzdignuta na rang patrijaršije pod Joanikijem. Privredni razvoj se bazirao na razvoju rudarstva sredinom XIII veka i trgovačkim vezama, prvenstveno sa Dubrovačkom republikom što je Milutinu omogućilo da se po sjaju svog dvora utrkuje sa vizantijskim carevima. Kao i drugde u Evropi tokom srednjeg veka, jedino obeležje kulturi davalo je hrišćanstvo što je dovelo do velikog broja hagiografija u književnost, manastirskih osnivačkih povelja i tipika u oblasti pravosuđa, ali je najviši domet dostignut na polju freskoslikarstva i sakralne arhitekture. Njen razvoj je išao od raškog stila koji je otpočeo 1172. godine i čiji su najlepši predstavnici Studenica, Hilandar i Žiča, preko zlatnog veka srpskog freskoslikarstva(1175-1275) u kome se ističu živopisi Mileševe, Morače, sveti Apostoli i Sopoćani do vardarskog stila, koji je nastao krajem XIII veka pod uticajem Renesanse Paleologa. Freskoslikarstvo u ovom periodu je rađeno po uzoru na ono koje se u to doba radilo u Vizantiji, tako da nema one autentičnosti i originalnosti koje su karakteristične za prethodni vek, ali se ta neoriginalnost nadomešćuje u sakralnoj arhitekturi koja u to doba stvara neke od najlepših svojih predstavnika, među kojima se ističu Bogorodica Ljeviška, Kraljeva crkva u Studenici, Dečani i Gračanica koja se smatra za najlepši srpski manastir. Na polju fortifikacione arhitekture u ovom periodu nema podizanja monumentalnih utvrda (poput Beogradske tvrđave (čije je širenje započeo Milutin) ili Smederevskog Grada), dok svetovna arhitektura ostaje potpuna nepoznanica jer su njeni tragovi stradali i praktično nestali u narednim vekovima usled silnih pljački, rušenja i dejstva zuba vremena.
